Vermaatschappelijking van de zorg en het sociale netwerk – deel 2

Vorige week deel 1: Vermaatschappelijking van zorg →

Het beroep op het sociale netwerk wordt door veel overheden gebruikt om te bezuinigen en taken van de zorg over te dragen aan ‘het sociale netwerk’. Dit is een benadering die veel weerstand geeft en mensen schrik aanjaagt. “Moet ik nu aan mijn schoonzoon vragen of hij mijn billen komt wassen?”

Hoewel niet iedereen het met mij eens zal zijn, lijkt het mij en ook vele anderen dat we deze richting niet op moeten.

Welke dan wel? Een sociaal leven met vrienden en familie maakt je sterker en zorgt ervoor dat je naast alle beperkingen, pijn en financiële problemen ook afleiding hebt en ook iets voor anderen kunt betekenen. Het voornamelijk omgaan met mensen die er voor betaald worden, altijd haast hebben en te laat komen, is niet goed voor het gemiddelde zelfvertrouwen en welbevinden. Gebrek aan zelfvertrouwen, geeft stress. Stress is slecht voor bijna alles in het functioneren en de gezondheid van een mens. Het bevorderen en onderhouden van een sociaal netwerk is dus belangrijk.

Fijn, daar zit je dan met een chronische ziekte, een berg rekeningen door de stapeling en een overheid die zegt dat het nodig is om een sociaal netwerk op te bouwen. Vrienden die zijn afgehaakt en familie die komt op de feestdagen, of – zoals bij ouderen – een letterlijk grotendeels uitgestorven netwerk.

Niet alleen de chronisch zieke, de persoon met de beperkingen kan veranderen, maar vooral wij allemaal. Natuurlijk willen we dat ons leven op een Blue Band reclame lijkt en we dansend en lachend door het leven gaan, doende met gezellige en succesvolle zaken. De werkelijkheid is veel rijker en zinvoller. De andere werkelijkheid is dat veel mensen in het netwerk afhaken bij grote tegenslagen en zich niet meer laten zien. In de kern is het ieders eigen verantwoordelijkheid om daar invulling aan te geven.

Hoe kan de maatschappij dit makkelijker en beter maken? Nou het mag duidelijk zijn, dat dit niet zomaar mogelijk is. Iedere persoon is regisseur van zijn eigen leven, alleen soms heb je zaken nodig om daar ook invulling aan te geven.

Wat kan de overheid doen om daarbij te ondersteunen en niet in de weg te zitten:

• Maatwerk leveren, luisteren en meer mogelijkheden om te doen wat echt nodig is.
• De stress bij zorgvragers verminderen door eerlijke en goede zorg en een redelijk inkomen, waardoor zij ruimte hebben om vriendschappen te sluiten en eens iets voor een ander te doen.
• Echte buurtcentra starten waar ontmoeting, educatie en zorg plaatsheeft en dus iedereen over de vloer komt.
• De zorgvrager steunen en faciliteren bij het sociaal functioneren.
• Vragen matchen in het buurtcentrum: Wellicht wil de buurvrouw de vuilniszak buiten zetten als de buurman in de rolstoel haar helpt met het opruimen van de administratie.
• Mantelzorgers beter ondersteunen.

Volgende week deel 3 Vermaatschappelijking van zorg: De zorg en het sociale netwerk

Astrid Buis is Awbz- en Wmo-expert. Zij werkt op het snijvlak van beleid en uitvoering van de strategie in de praktijk. Haar opdrachtgevers zetten Astrid in als interim- of programmamanager en steeds vaker als adviseur bedrijfsvoering en aanbestedingen. Astrid heeft een groot netwerk in de zorg, waarvan haar klanten graag gebruik maken en is oprichter en directeur van Buis Managementadvies.

[fb_like]

[tweet_none]

[google1]